مدار 23 درجه
یکی از مواهب شگفت انگیز خداوند، محوری است که به قدر 23 درجه گهواره مخلوقات را منحرف می کند از ستبر ایستادن.کجی است درست! اما لازم می آید برای آنها که در این گهواره سوارند، که راست یاستند و کج نشوند. انحرافی حکیمانه و مدیرانه که دنیای مقابل چشم ما را از بی رنگی نجات می دهد و فصلهایی پدید می آورد به غایت زیبا و لطیف، هر فصل دیگری را چنان نو می کند که تو گویی آن یکی که گذشت اصلا نبوده است انگار که نه، حتما خالق ما می دانسته که خلایق و خصوصا روح این انسان که از جانب خود اوست به نو شدن نیاز دارد و از تکرارهای ملال آور گریزان است. اما از میان فصل های چهار رنگ زمین، بهار رنگ و بوی دیگری دارد، رنگ و بوی که نو شدن را نه تنها، که همراه با زنده شدن می آورد.
آری، بهار فقط یک فصل نیست در صف همنوعانش، یک رستاخیز است، زمین پس از مردن در زمستانی سرد.گویی طبیعت نه آرام آرام که که یکباره از خوابی گران بر می خیزد و فریاد سر می دهد (و کذالک النشور)
چه آیتی زیباتر و با شکوه تر از این که درختی را دیروز در حالی دیده ای که یک برگ سبز در بر ندارد و شاخه های خشکیده اش هر یک به سویی نگاه می کند تا ببیند موسم زنده شدنش از کدامین سو می آید و همان را امروز می بینی با جامه ای دلنواز از شکوفه هایی که با آنها خدای"محیی و ممیت" را تسبیح می گوید. شاید اگر گوش دلمان باز می بود فریاد بلند درخت جان گرفته را می شنیدیم که فریاد می زند(انا الحی من الحی)
شاید در دنیا کسی را مثل طبیعت نیابی که سال نو را با تمام وجود و پیکره خود به آفریدگان و بندگان خدا تبریک گوید.آن دیگران اگر تبریک و شادباشی هم اظهار کنند شاید و البته شاید، ظاهری بیش نباشد و قلبش به غرب برود و زبانش به شرق. حال مائیم و این لطف رنگارنگ الهی که سفره اش را برای شادی ما پهن کرده.چگونه با او رفتار می کنیم.اویی که زنده است و محبت را با محبت پاسخ می دهد و زخم را با زخم.
امید که سال نو شده سراسر سرور و بالندگی باشد برای هر که قلبش برای سربلندی این آب و خاک می تپد و غم و درد و تنبلی و کسالت و هر چه خمودگی و سستی است به بایگانی زندگی آدمیان سپرده شود.
نام نام الزامی می باشد
ایمیل ایمیل الزامی می باشد آدرس ایمیل نامعتبر می باشد
وب سایت
درج نظر الزامی می باشد
من را از نظرات بعدی از طریق ایمیل آگاه بساز